Kamienie na szaniec

Robert Gliński- reżyser

Dzisiaj byłam na szkolnej wycieczce do kina na film Roberta Glińskiego pt. ''Kamienie na szaniec". Powiem szczerze, że od obejrzenia filmu minęły ze 2-3 godziny, a ja nadal go przeżywam i odtwarzam sobie w pamięci niektóre sceny (głównie te smutne). Dla tych, którzy nie czytali książki Aleksandra Kamińskiego (o tym samym tytule) streszczę trochę fabułę filmu. Od razu piszę, że film ten nie jest dokładną ekranizacją książki. Jest to celowe zamierzenie reżysera, który chciał, aby bohaterowie zachowaniem przypominali dzisiejszych dwudziestolatków.

Fabuła:

"Być zwyciężonym i nie ulec- to zwycięstwo". Oto dewiza, z jaką w życiu kieruje się trzech młodych przyjaciół: Alek, Zośka i Rudy. Harcerze, maturzyści warszawskiego liceum snujący ambitne plany na przyszłość przerwane przez wrzesień 1939 roku. Wkraczają w dorosłość w niezwykle dramatycznych czasach, które stawiają ich przed wyborem- przetrwać za wszelką cenę czy przyłączyć się do walczących o wolną Ojczyznę, ryzykując wszystko. Chłopcy, wychowani w patriotycznych domach, kształtowani przez harcerskie ideały, postanawiają walczyć. Stają się żołnierzami i choć codziennie ocierają się o śmierć, potrafią żyć pełnią życia. Walczą ofiarnie i z honorem. Odchodzą "jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec", zostawiając po sobie wielką lekcję przyjaźni, honoru i miłości do Ojczyzny.

Obsada:

Tomasz Ziętek jako Jan Bytnar "Rudy"

Marcel Sabat jako Tadeusz Zawadzki "Zośka"

Kamil Szeptycki jako Maciej Aleksy Dawidowski "Alek"

Magdalena Koleśnik jako Monia, dziewczyna "Rudego"

Sandra Staniszewska jako Hala Glińska, dziewczyna "Zośki"

Krzysztof Globisz jako Józef Zawadzki, ojciec "Zośki"

Danuta Stenka jako Zdzisława Bytnarowa, matka "Rudego"

Ekranizacja stworzona przez Glińskiego bardzo mi się podobała. Film wstrząsnął mną dużo bardziej niż książka. Nie tylko ze względu na ukazanie krwawych, bestialskich tortur na Rudym ale również, ze względu na to, że wydarzenia te miały miejsce na prawdę. Silne wrażenie zrobiła na mnie przyjaźń bohaterów, to jak byli gotowi oddać swoje życie za drugiego. Nie wiem, czy byłabym wstanie się dla kogoś poświęcić w tak wielkim stopniu. Jedyne co mogę zarzucić ekranizacji to to, że z Alka zrobiono bohatera epizodycznego, przez to jego postać i śmierć nie wywarła na mnie takich emocji jak śmierć Rudego czy Zośki.
Osobiście stanowczo się nie zgadzam, ze wszystkimi negatywnymi opiniami na temat filmu.

Szczerze zachęcam do obejrzenia ekranizacji. Pozdrawiam  :)

/Irena

Śniadanie u Tiffany'ego

OPOWIADANIE:

Truman Capote

"Śniadanie u Tiffany'ego" to minipowieść Trumana Capote'a. 

Akcja powieści zaczyna się jesienią 1943 r. na Manhattanie. Mieszkający w apartamencie mieszczącym się na Upper East Side anonimowy narrator, zaprzyjaźnia się z oryginalną sąsiadką Holly Golightly, która nazywa go Fred (od imienia jej starszego brata). Jest to odważna, łamiąca reguły młoda kobieta ( ma ok 18-19 lat). Nie ma ona pracy, utrzymuję się z bycia panną do towarzystwa dla bogatych mężczyzn, którzy zabierają ją do restauracji, klubów oraz dają drogie prezenty i pieniądze. Dziewczyna cały czas ma nadzieję, że wyjdzie za jednego z nich. Według autora, Holly nie jest prostytutką, tylko raczej " amerykańską gejszą". Golightly zakochuje się w brazylijskim dyplomacie.Pod koniec książki Holly obawia się, ze nigdy nie będzie wiedziała co do niej należy, do puki tego nie straci. Jej znajomość z narratorem opowiadania kończy się w 1944r.

FILM:

Blake Edwards

"Śniadanie u Tiffany'ego" zostały wyreżyserowany przez  Blake Edwardsa.

Muzykę (Oskar za najlepszą piosenkę w roku 1962) napisał Henry Mancini, a za zdjęcia odpowiedzialni byli Philip H. Lathrop i Franz Planer. Scenariusz powstał na podstawie powieści Trumana Capote, pod tym samym tytułem

Holly Golightly to postrzelona, ekscentryczna dziewczyna, której życie upływa jako pasmo nieustannej zabawy kosztem bogatych adoratorów, od który bierze 50 $ na toaletę, a następnie znika. Dziewczyna posiada bezimiennego kota i małe mieszkanko, wyglądające jakby dopiero się do niego wprowadziła, choć mieszka tam od roku. Kiedy piętro wyżej wprowadza się młody pisarz Paul Varjak, będący utrzymankiem bogatej kobiety imieniem 2-E, szybko nawiązuje się pomiędzy nimi przyjaźń. Paul jest zafascynowany nowo poznaną indywidualistką, która bierze pieniądze za odwiedzanie co czwartek gangstera w więzieni Sing-Sing, a kiedy wpada w "czarne doły" (ma zły humor) jedzie do Tiffany'ego. W pewnym momencie oboje się w sobie zakochują, jednak żeby było zabawniej Holly postanawia wyjść za bogatego Brazylijczyka Josa.

Obsada:

Audrey Hepburn jako Holly Golightly

Georg Peppard jako Paul Varjak

Buddy Ebsen jako Doc Golightly

Martin Balsam jako O.J. Berman

Jose Luis de Villalonga jako Jose de Silva Pereira

Patricia Neal jako 2-E

Ciekawostki:


-Początkowo reżyserem miał być John Frankenheimer, jednak to Blake Edwards otrzymał możliwość nakręcenia filmu. Stało się to na prośbę Audrey Hepburn, która nie chciała pracować z Johnem, nie znając jego dorobku artystycznego.

-Autor powieści "Śniadanie u Tiffany'ego" chciał aby rolę Holly zagrała Marylin Monroe, jednak ta odmówiła,

-Podczas przyjęcia u Holly, Golightly paraduje z cygarniczką. Zmienia ona rozmiar ( jest mniejsza) w scenie w czasie której Holly podpala kapelusz jakieś kobiecie. Potem cygarniczka wraca do normalnego rozmiaru.


- W scenie w biblitece Paul Varjk dwa razy podpisuje swoją książkę.

-Kiedy Palu rozmawia z Holly w sypialni widać że jego zegarek znika i się pojawia w różnych ujęciach.

- W końcowej scenie w strugach deszczu, możne zauważyć że zmienia się fryzura Paula.

-Film kręcono w Nowym Jorku oraz w Los Angeles.

-Okres zdjęciowy trwał 42 dni.

Osobiście wolę film od książki (co mi się rzadko zdarza ;) ) jest w nim lepsze zakończenie i lepszy wątek miłosny :)

                                                                        Ola

                                                                                                                     

                                                                                                                               

Igrzyska śmierci: W pierścieniu ognia

Suzanne Collins

Igrzyska śmierci: W pierścieniu ognia to jedna z moich ulubionych ekranizacji. Jest to kontynuacja światowego hitu Igrzyska śmierci. Reżyserem wszystkich części filmu akcji science fiction (również części trzeciej-Igrzyska śmierci: Kosogłos) jest Francis Lawrence. Produkcje powstają na podstawie powieści Suzanne Collins.
 Zdjęcia do Igrzysk śmierci: W pierścieniu ognia odbywały się w Atlancie oraz na Hawajach gdzie powstała słynna arena.




                               Opis filmu: 

Hawaje, wyspa O'ahu

Arena z Igrzysk śmierci: W pierścieniu ognia - Hawaje

Po zwycięstwie w Igrzyskach Śmierci, Katniss (Jennifer Lawrence) i Peeta (Josh Hutcherson) podróżują po całym Panem. Prezydent Snow (Donald Sutherland) nie jest jednak zadowolony z ich podwójnego zwycięstwa, gdyż stało się ono iskierką, mogącą wywołać falę buntów wśród ciemiężonych ludzi. Odkrywa również, że wielka miłość nastolatków, okazywana na arenie, była jedynie strategią. Wymusza na Katniss, aby przekonała mieszkańców wszystkich Dystryktów do swojej miłości do Peety. Nie jest to jednak łatwe zadanie, ponieważ stosunki między „zakochanymi” są bardzo chłodne, a buntowników nie przekonują nawet oświadczyny w wywiadzie telewizyjnym. Rozwścieczony Snow postanawia pozbyć się symbolu buntu, wysyłając Zwycięzców ponownie na arenę Igrzysk… 

Obsada:

Elizabeth Banks jako Effie Trinket

Jeffrey Wright jako Beetee

Josh Hutcherson jako Peeta Mellark

Jennifer Lawrence jako Katniss Everdeen

Liam Hemsworth jako Gale Hawthorne

Woody Harrelson jako Haymitch Abernathy

Philip Seymour Hoffman jako Plutarch Heavensbee

Lenny Karvitz jako Cinna

     

Ciekawostki o Igrzyskach Śmierci o których nie wiedziałeś:

-"Katniss", imię głównej bohaterki, to roślina z rodzaju Sagittaria, która po łacinie oznacza "łucznika".

-Elizabeth Banks poświęcała 45 minut dziennie na manicure.

-Fikcyjny filmowy lud nazywa się Panem. Ta nazwa pochodzi od "Panem et Circenses" ("cyrk i chleb"), które z kolei wywodzi się z czasów Imperium Rzymskiego, kiedy to zapewniano ludziom rozrywkę, organizując krwawe igrzyska.

-Panem znajduje się postapokaliptycznej północnej Ameryce, której powierzchnie zmniejszono poprzez podniesienie poziomu wód. Stolica Panem jest w Górach Skalistych, zaś Dystrykt 12, w którym dorastała Katniss, znajduje się gdzieś w Apallachach, prawdopodobnie w Kentucky lub zachodniej Virginii.

-Za rolę w sequelu Jennifer Lawrence otrzymała już 20 razy tyle, a więc 10 milionów dolarów!

-Podczas wygłupów na planie Jennifer Lawrence niechcący kopnęła Josha Hutchersona w głowę. Kopniak okazał się tak mocny, że aktor stracił przytomność i miał lekkie wstrząśnienie mózgu.

-Woody Harrelson (Haymitch) jest wegetarianinem, dlatego za każdym razem, gdy w filmie widzimy, jak je, wcina jakieś owoce, warzywa lub desery.

-Jennifer Lawrence i Josh Hutcherson urodzili się w Kentucky, stanie przypominającym odrobinę Dystrykt 12.

-Aby być w formie do roli Cato, Alexander Ludwig pracował nad sylwetką 4 godziny dziennie razem z Navy Seals! (Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych Morze, Powietrze i Ląd).

-Lenny Kravitz otrzymał rolę Cinny bez przesłuchania. Gary Ross był pod takim wrażeniem jego małej roli w "Precious", że dał mu ją od razu.

-Jennifer Lawrence wyznała, że podczas kręceniasceny biegu na arenie do "Igrzysk śmierci: W pierścieniu ognia" uderzyła się łukiem tak mocno, że ogłuchła na 6 dni.

-Naturalnym kolorem włosów Liama Hemswortha i Jennifera Lawrence jest blond, a więc do roli w filmie musieli je ufarbować na brązowo. Josh Hutcherson z kolei, swoją czuprynę musiał ufarbować na blond.

Trzecia część Igrzysk Śmierci: Kosogłos została podzielona na dwie części. Premiera pierwszej z nich zapowiadana jest na 21 listopada 2014 roku, natomiast druga na 22 listopada 2015 roku.

To chyba tyle jeśli chodzi o Igrzyska Śmierci. Z niecierpliwością oczekuję premiery trzeciej i czwartej ekranizacji ;)

Miłego dnia wszystkim!

 /Irena :D

Dave Franco

III) Dave Franco

David John "Dave" Franco urodził się 12 czerwca 1985 roku w Palo Alto- Kalifornii. Ten amerykański przystojniak znany jest z filmów takich jak: Iluzja (Now You See Me, 2013), Wiecznie Żywy (2013) oraz Charlie St. Cloud (2010).

Palo Alto, Kalifornia

 Ma dwóch braci - Jamesa Franco i Toma Franco (odnośnie ich atrakcyjności zdania są podzielone). Urodę i talenty Jamesa również możemy podziwiać w kilku dobrych produkcjach filmowych.

Dave Fran

James Franco

Tom Franco

Dave Franco jest znany głównie z dwóch rzeczy: jest bratem Jamesa Franco oraz z grania filmowych pięknoduchów. W "21 Jump Street " był szkolnym dealerem narkotyków.
 W "Wiecznie Żywym" grał zgorzkniałego chłopaka. Sam aktor przysięga, że nie jest taki w rzeczywistości.

"Z początku granie ludzi zupełnie różnych ode mnie, czyli złośliwych dupków, było fajne i wyzwalające. Ale po jakimś czasie wyczerpałem gamę środków do tego typu ról, a ludzie zaczęli uznawać, że taki jestem w rzeczywistości. Przyrzekam, że jestem miłym facetem"- wyznaje Dave Franco.

David wystąpił również w  "Iluzji", wysokobudżetowym thrillerze z gwiazdorską obsadą. Zagrał tam faceta, który przeważnie bywa miły, choć jego bohatera, zawodowego kieszonkowca i artystę-magika, poznajemy akurat w momencie, kiedy okrada turystę.

Wybrane filmy w których grał Dave Franco:

Iluzja (2013)

    

Scrubs (2001-2010)

Supersamiec (2007)

Wiecznie Żywy (2013)

Ciekawostką jest to, że Dave Franco był brany pod uwagę do roli Edwarda Cullena w sadze Zmierzch. Ostatecznie rolę tą dostał Robert Pattinson.

Informacje czerpałam z Wikipedii, wp.pl oraz filmweb.pl

Zaglądajcie do nas częściej ! :) Pozdrawiam 

 /Irena

" Marcowe Fiołki"

"Marcowe fiołki" to książka autorstwa Sarah Jio. Opowiada ona losy Emily Wilson. Dziesięć lat temu wydawać by się mogło, że ma ona wszystko. Była autorką bestselera, miała wspaniałego, przystojnego męża... Jednak lata płyną, mąż ją zostawił, przez co ona czuje się zagubiona. Postanawia wrócić na wyspę, do swojej ciotki Bee, gdzie jako dziecko spędziła jedne z najszczęśliwszych chwil. Ku swojemu zdziwieniu,
w przydzielonym jej pokoju ( nie otwieranym od 30/stu lat) znalazła pamiętnik z 1943 roku. Zafascynowana kobieta czyta z zapartym tchem. Poznaje dzięki temu historię Esther... Emily, która zauważa jak bardzo życie autorki pamiętnika przypomina jej własne, postanawia dowiedzieć się o niej  wszystkiego. Zadanie okazuje się cięższe niż mogła przypuszczać. Kiedy tylko wspomina imię Esther, mieszkańcy wyspy tajemniczo milkną...
Oczywiście nie obyłoby się bez znalezienia nowej miłości ... ;)

Sarah Jio

Jej powieści zostały przetłumaczono na 17 języków. Jest nie tylko pisarką ale również dziennikarką, współpracuje m.in. z "Real Simple", "Redbook", "O", "The Oprah Magazine", "Glamour", "Marie Clarie" i "Heatlh". Pisuje o jedzeniu: zdrowym odżywianiu się i dietach oraz sporcie, rozrywce, podróżach, zakupach i psychologii. Mieszka w Seattle z mężem i trójką dzieci. Praca i wychowywanie synków zajmują jej większą część dnia dlatego książki pisuje wieczorami i w weekendy. Autorka wszędzie szuka inspiracji. Zdarzyło jej się napisać powieść pod wpływem zasłyszanej piosenki, czy jakiegoś dzieła sztuki."Marcowe fiołki" to jej pierwsze dzieło, a dodatkową motywacją do stworzenia go były fiołki samosiejki, znalezione w ogródku :)

Moda damska XIX wieku

Kobiety od zarania dziejów były inspiracją dla twórców mody. Wiek XIX był dla nich szczególnie ciężkim okresem. Ich suknie były piękne i eleganckie. Jednak noszenie ich zakrawało na tortury.

Zacznijmy od gorsetu.

Zdeformowane narządy po założeniu gorsetu

Gorset

Według mnie gorset był symbolem zniewolenia kobiet. Mogę sobie tylko wyobrazić jaki był niewygodny na dodatek ciągle go "ulepszano". Maksimum sadyzmu osiągnięto kiedy gorsety zaczęły sięgać aż do połowy bioder. Co prawda dzięki temu był uwydatniony biust, podkreślona i smukła talia, a także dodatkowo spłaszczały brzuch. Ta część garderoby dzięki usztywnieniom i sznurowaniu ściskała żebra tak, że 4 dolne zaginały się wręcz od środka. Przez to zmniejszały objętość klatki piersiowej i spłycały oddech (teraz rozumiecie czemu omdlenia kobiet były na porządku dziennym ;), przypomnijcie sobie jak w I części Piratów z Karaibów Elizabeth omdlała wleciała do morza). Szczupłą talię "zawdzięczały" zdeformowanym narządom wewnętrznym. Prowadziło to do wczesnych zgonów, krwotoków wewnętrznych i niewydolności oddechowej.

Przejdźmy teraz do spódnicy.

Krynolina

Słowo krynolina po raz pierwszy w słowniku pojawiło się ok. roku 1830 jednakże nie wiemy co wówczas oznaczało. Wiadomo, że ok.1850 roku określenie to zaczęło oznaczać mocno nakrochmaloną halkę lub usztywnioną spódnicę opartą na metalowej konstrukcji, która miała nadawać sukni pożądany kształt.
Opływowe suknie nie zagrzały sobie w modzie XIX w. miejsca na długo i gdy tylko minęła klasycystyczna gorączka, spódnice zaczęły nabierać kształtów stożków. W latach 1810-1820 po raz pierwszy zastosowano w sukniach kliny, które sprawiły, że już w następnej dekadzie spódnice się coraz bardziej poszerzały.
Pierwsze krynoliny były faktycznie dodatkowo usztywnionymi halkami, niekiedy marszczonymi, by osiągnąć pożądaną szerokość. Materiały używane do ich uszycia były bardzo ciężkie i niekiedy były niewystarczająco sztywne by utrzymać swą własną wagę.

Metalowe konstrukcje nadające sukni kształt

Turniura - stosowany głównie w drugiej połowie XIX wieku element sukni podkreślający tył bioder i nadający kobiecej sylwetce kształt litery S.
Kopulasty kształt spódnicy zaczął zmieniać się w połowie lat
60-tych XIX wieku. Krynolina zmniejszyła swoją objętość i została wydłużona z tyłu tworząc tren. Ostatecznie zniknęła całkowicie na przełomie lat 60-tych i 70-tych, zastąpiona przez turniurę. Tył spódnicy zaczęły zdobić spiętrzone fałdy podkreślone wstążkami. Czasem pod spódnicą mocowano niewielką poduszeczkę. Około roku 1880-tego kobiety zaczęły ubierać się w wąskie spódnice z rozłożystym i bogato zdobionym trenem. Turniura powróciła znacznie większa niż poprzednio, stanowiąc czasami wręcz inżynierską konstrukcję, podobną do krynoliny. Na tej konstrukcji upinano draperie sukni.

Turniura

Karykatura turniury

Objętość i konstrukcja strojów utrudniały poruszanie się dlatego, na użytek balowy pomniejszano je. Jako niewygodne i nadające kobiecie nienaturalny kształt, stały się przedmiotem karykatur. Turniura zaczęła zanikać w końcu lat 80-tych XIX wieku. Wtedy to pojawiły się gorsety optycznie cofające biodra w tył, a uwydatniające górną część ciała.

Moda XIX wieczna pociągała za sobą znacznie więcej ciekawych elementów. Jeśli ten temat Was zainteresował lub rozbawił piszcie w komentarzach. Z pewnością będzie to dla mnie mobilizujące do kontynuowania tego tematu. Tymczasem zachęcam Was do obserwowania i częstego odwiedzania naszego bloga! ^,^

PS. Informacje czerpałam ze strony victorianlady.pl oraz historiasztuki.pl

/Irena